imieniny Augustyna, Aleksandra
wsch. sł. 5.56; zach. sł. 19.50; śr. temp. powietrza 22°C
słonecznie; stan wody w Wiśle 81 cm



          Ponad półtora tysiąca niemieckich żołnierzy opanowuje ostatecznie kompleks Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych. Niemcy zabijają granatami i rozstrzeliwują kilkudziesięciu rannych i personel szpitalny z polowego szpitala.

          W zbombardowanym domu przy Mławskiej giną niemal wszyscy (19 ofiar) żołnierze "Mieczyków".

          Na południowym odcinku Starówki oddziały mjr "Roga" usiłują bezskutecznie odzyskać utraconą Katedrę, zostają jednak zepchnięte do Rynku Starego Miasta.

          Około 2.000 obrońców Starówki jest jeszcze zdolnych do walki, choć są oni skrajnie wyczerpani.

          Ppłk "Wachnowski" podejmuje decyzję o przebiciu się żołnierzy Starówki do Śródmieścia. Mają być ewakuowani ranni, ludność cywilna i reszta obrońców Starówki.

          Po licznych, nękających wypadach powstańców Niemcy opuszczają koszary przy ul. Gdańskiej oraz szkołę na Kolektorskiej na Żoliborzu, wycofując się do Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego (dzisiejsza AWF).

          W Śródmieściu walki toczą się o Dworzec Pocztowy przy ul. Żelaznej, fabrykę Bormanna oraz magazyny Hartwiga na Towarowej.
          Wieczorem w kontrataku baon "Chrobry II" por. "Zdunina", odpierający od wielu dni ataki, opanowuje przejściowo pl. Zawiszy i Dworzec Towarowy.

          Z zachodniej części Grzybowskiej wyparto Niemców na Towarową.

          Trwa ciężkie bombardowanie Śródmieścia i Powiśla. Nie ma czym gasić szalejących pożarów.

          Pod naciskiem ciężkiej broni i czołgów załamują się ataki powstańców na koszary przy ul. Podchorążych.
          Próba przebicia połączenia Mokotowa ze Śródmieściem kończy się niepowodzeniem. Nacierające oddziały są zaledwie o kilometr od stanowisk "Krybara" na Powiślu.
          Cały dzień toczą się walki na terenie Parku Łazienkowskiego.

          Armia Czerwona dokonuje zrzutów broni.

          Dowódca brygady SS RONA SS Brigadeführer Bronisław Kamiński, odpowiedzialny za krwawą pacyfikację Ochoty, zostaje skazany na karę śmierci przez niemiecki sąd wojskowy za niesubordynację i popełnienie szeregu przestępstw. Wyrok wykonano 4.10.1944.