Pierwsze ziarno niepewności zasiał u mnie gen. Stanisław Komornicki ps. "Nałęcz". Podczas spotkania i spaceru po Czerniakowie jesienią roku 2003, usłyszałem po raz pierwszy, że ze śmiercią Andrzeja Romockiego z "Zośki" nie jest wszystko takie jasne. "Nałęcz" opowiadał, że bardzo możliwe, aby "Morro" zginął od kuli Polaków przybyłych zza Wisły.
          No nic - myślę sobie, jedna relacja nie przesądza sprawy. Wkrótce o tym nie myślałem. Prawdziwa bomba dla mnie pękła 1,5 roku później podczas spotkania z grupą Powstańców z batalionu "Parasol". Na spotkaniu obecni: Maria Stypułkowska - Chojecka "Kama", Wacława Godzisz - Jurczakowska "Wacka", Eleonora Lewandowska - Sochoń "Nora", Janina Borowska - Szczęsna "Jeanette", Witold Sławski "Dilma", Jerzy Sikarski "Stach", uświadomili mi, że z pewnością "Andrzej Morro" zginął postrzelony pomyłkowo przez żołnierza 1 DP, lądującego łodzią na Czerniakowie. Że takie przypadki zdarzały się nawet często. Jako przykład podawali przypadkową śmierć żołnierza z "Parasola" - Jana Wróblewskiego ps. "Zabawa", który został śmiertelnie raniony przez żołnierzy własnego oddziału 18 września.
          "Parasolarze" opowiadali, że ze względów propagandowych nie było wskazane pisanie o zdarzeniu postrzelenia por. "Morro" przez zwiad zza Wisły, czy nawet głośno publicznie o tym mówienie. Po roku 1989 czasy się zmieniły.
          Dziś możemy przeczytać chociażby fragment wspomnień chor. Janusza Kowalskiego dowodzącego zwiadem 1 DP, który przepłynął Wisłę i rankiem 15 września znalazł się na Czerniakowie (M. Szuniewicz Andrzej Romocki "Morro" 1923- 1944, http://www.powstanie-warszawskie-1944.pl/ dostęp na 15.06.2009r.): Gdy wyskoczyliśmy z łodzi, by schronić się za nadbrzeżnym wałem, nie było już nikogo na rzece. Choć jeszcze długo wodę siekły karabiny maszynowe. Dowiedzieliśmy się później, że obie łodzie towarzyszące nam zostały trafione pierwszymi strzałami i poszły na dno.
          Nadchodzi świt, między domami migały sylwetki w niemieckich mundurach. Ktoś silnie ostrzeliwany czołgał się do nas. Dyżurujący obserwator trzymał go na muszce, pełzający stoczył się z wału na brzeg kilkadziesiąt metrów od nas. Był w niemieckim hełmie i panterce, ale z biało-czerwoną opaską na ręku!
          Tadeusz Sosiński z 3 DP, tak zapamiętał przeprawę na Czerniaków w nocy z 16 na 17 września (T. Sosiński Przez życie pod wiatr, Warszawa 2000, s. 77, 78): Przed nami były gruzy i szkielety wypalonych domów. Czekaliśmy na świt. Nikt nie zatroszczył się o to, aby nawiązać łączność i zawiadomić o naszym lądowaniu. Czuliśmy się zagubieni w obcym mieście (...) Nie wiedzieliśmy gdzie znajdują się pozycje powstańców.
          O świcie zauważyliśmy zbliżający się do nas z prawej strony trzyosobowy patrol w niemieckich panterkach i hełmach. Zostali oni przez nas ostrzelani i zalegli w gruzach. Wysłany zwiad odnalazł zwłoki żołnierza ubranego w niemiecką kurtkę ochronną. Jedynie biało-czerwona opaska noszona na prawej ręce potwierdzała, że był powstańcem. Jego przypadkowa śmierć spowodowała przygnębienie w naszych szeregach.
          Żołnierze z 1 Armii WP gen. Berlinga, zwani przez Warszawiaków i powstańców "Berlingowcami" po wylądowaniu w Warszawie mawiali do powstańców: "- wy tak ubrani jak szkopi... Jeszcze was postrzeli który z naszych chłopaków".
          Na tym etapie rozważań uważam, że można postawić hipotezę, że najprawdopodobniej por. Andrzej Romocki "Morro" zginął wskutek nieszczęśliwego wypadku, od kuli wystrzelonej przez polskiego żołnierza przybyłego zza Wisły. W relacjach pojawia się wątek pustych niemieckich okopów oraz że niemieckie oddziały zostały wycofane aż do mostu, czyli innymi słowy - Niemców w pobliżu nie było.
          Andrzej Romocki ubrany był w niemiecki mundur (panterkę), na polskim przedwojennym hełmie wz. 31 miał nałożony niemiecki pokrowiec maskujący, biało-czerwona opaska mogła być mało widoczna...
          Raczej wykluczam, że por. "Morro" wyszedł do lądujących z biało-czerwoną flagą. Żołnierze przybyli zza Wisły widząc postać umundurowaną jak Niemiec, prawdopodobnie wycelowali w serce i jednym celnym strzałem "położyli" wrogiego intruza. Skąd mogli wiedzieć, że to bohater Powstania Warszawskiego, por. "Morro" idzie ich powitać?
          Tak zginął por. "Morro". Bohater batalionu "Zośka" i w ogóle zgrupowania "Radosław", bohater nieprawdopodobnego przebicia z oblężonego Starego Miasta do Śródmieścia, dostał postrzał prosto w serce. 15 września na Czerniakowie przy ul. Solec.
          Wątpliwości zdaje się całkowicie rozwiewać Anna Wyganowska-Eriksson w wydanej w roku 2010 (drugie wydanie) książce "Pluton pancerny batalionu Zośka" (A. Wyganowska-Eriksson Pluton pancerny batalionu Zośka, Gdańsk 2010, s. 321): W literaturze powojennej w opisach śmierci Andrzeja "Morro" są niedomówienia. Ci, którzy tam byli, pamiętają ogólne przekonanie, że Andrzeja zabiła kula z pepeszy - był ubrany w mundur niemiecki z Stawek. O pomyłkę nie było trudno. Był jednym z pierwszych, których dostrzegli berlingowcy po wylądowaniu na naszym brzegu. Fatalne nieporozumienie spowodowało śmierć bohatera Powstania Warszawskiego.
          Niby wszystko wydaje się oczywiste na tym etapie rozważań. Ale z drugiej strony nie można w 100 % wykluczyć np. działalności niemieckiego snajpera z Mostu Poniatowskiego. Nie daje mi także spokoju dalszy fragment wspomnień "Leszczyca" Tadeusza Sumińskiego z "Zośki" (T. Sumiński "Leszczyc" Czternasty września, Pamiętniki..., s. 464): W domku jest pięciu berlingowców i dwóch wziętych przez nich do niewoli Niemców.
          Może to ci Niemcy jednak strzelali?