Aleksander Jacek Kowalewski
ps. "Longinus"

         Aleksander Jacek Kowalewski pseudonim "Longinus" ur. 17 sierpnia 1920 r. w Wilnie, syn Pawła i Agaty.
         Od najmłodszych lat marzył o pracy związanej z konstruowaniem samolotów i lataniem. W 1939 r. zdał maturę w Gimnazjum Mechanicznym w Wilnie i w lipcu tegoż roku przyjechał do Warszawy z zamiarem podjęcia pracy w Państwowych Zakładach Inżynierii w Ursusie, które w owym czasie pracowały na potrzeby przemysłu zbrojeniowego i lotnictwa. Doświadczenie zdobyte w Zakładach miało mu otworzyć drogę do realizacji marzeń i studiów w Wyższej Szkole Inżynierskiej im. Rotwanda i Wawelberga.
         Niestety wybuch wojny przekreślił wszystkie plany. Znalazł się sam w obcym mieście zdany na łaskę obcych ludzi. Podejmował pracę jako mechanik w prywatnych warsztatach samochodowych. Często głodował i bardzo podupadł na zdrowiu. Dopiero bardzo ciężka, ale stała praca pomocnika palacza na kolei pozwoliła mu odzyskać siły.
         Już w lipcu 1941 r. pracując jako mechanik samochodowy, nawiązał kontakt z konspiracją, z p-por Michałem Juchnickim, w 1942 r. brał udział w szkoleniach Podchorążówki, uczestniczył m.in. w transportowaniu zdobycznej broni do skrytek na Cmentarzu Żydowskim.
         Po nieudanym zamachu na konfidenta zmuszony był do czasowego zaniechania wszelkiej działalności.
         Do Powstania poszedł ze swoim kuzynem Eugeniuszem Sawickim, kiedy oddział po nieudanym ataku wycofywał się do Lasów Kabackich, w jednym z mijanych gospodarstw ukrył się pod podłogą i przeczekawszy rewizję, wrócił na Mokotów, otrzymał nowy przydział do Pułku Baszta - kompania łączności K 4 - dowódca "Lucjan" Jerzy Stefan Stawiński.
         Po wyjściu z kanałów przy ulicy Dworkowej wywieziony został do obozu jenieckiego Sandbostel - numer identyfikacyjny 220587/XB. Wyzwolony 21 kwietnia 1945 przez wojska brytyjskie.
         Do Warszawy wrócił w czerwcu 1946 r.; w tym samym roku podjął studia na Wydziale Lotniczym Wyższej Szkoły Inżynierskiej im. Rotwanda i Wawelberga, gdzie uzyskał dyplom inżyniera. Od 1949 r. jeszcze będąc studentem, rozpoczął pracę dydaktyczną w Katedrze Geometrii Wykreślnej i Rysunku Technicznego macierzystego Wydziału. Po przymusowym połączeniu Szkoły z Politechniką Warszawską dokończył studia magisterskie na Wydziale Lotniczym PW, pozostając nieprzerwanie pracownikiem Katedry.
         Powstańcza i konspiracyjna przeszłość uniemożliwiła mu realizację marzeń, ze względu na biografię nie wolno mu było nawet należeć do studenckiego Lotniczego Koła Naukowego, a cóż dopiero być dopuszczonym do zawodowego konstruowania silników samolotowych, czego dotyczyła jego praca magisterska.
         Dlatego całe swe życie zawodowe poświęcił pracy dydaktycznej na Politechnice Warszawskiej i SGGW. Przez szereg lat pełnił funkcje opiekuna roku, opiekuna domów studenckich. Był laureatem plebiscytu inicjowanego przez studentów na Wydziale Melioracji Wodnych pod hasłem "Człowiek, którego najbardziej cenimy".
         Z jego inicjatywy, dla uczczenia pamięci zamordowanych po wyjściu z kanałów powstańców, powstał pomnik przy ul Dworkowej. Jako pierwszy zapalił znicz w miejscu, które mogło by być miejscem i jego ostatniego spoczynku.
         
         Zmarł 20 maja 1997 w Warszawie.
         

opracowała: Anna Skarżyńska (córka)